ہر ویلے تاںگھاں یار دیاں میں تاں بیٹھی کانگ اُڈاراں
آپ ونجاں کہ میں قاصد بھیجاں میرا تھی گئیا حال بیماراں
غلام فریدا میں تاں ایویں وچھڑی جیویں وچھڑی آں کونج قطاراں
عمراں لنگھیاں پبھاں پار ہالے نہ وس وے کاہلیا
کدے نہ سُکھ سنیہا ہلیا ہالے نہ وس وے کاہلیا
پُھلاں دے رنگ کالے؛ سرخ گلاباں دے موسم وچ
پردیس گیوں پردیسی ہویوں تے تیڈیاں نت وطناں تے لوڑاں
کملی کر کہ چھوڑ دیتوئی ، میں تاں بیٹھی خاک گلیاں تے رو لاں
غلام فریدا میں تے دوزخ سڑساں جے میں مکھ ماہی ولوں موڑاں
عمراں لنگھیاں پھباں پار،عمراں لنگھیاں پھباں پار
اندروں اندری واگدا رہندا پانی درد حیاتی دا
اُچیاں لبمیاں لال کھجوراں تہ پتر جنہاں دے ساوے
ننگے پنڈے مینوں چھمکان مارے، میرے روندے نیں نین نمانے
جنیاں تن میرے تے لگیاں ، تینوں اک لگے تے توں جانے
غلام فریدا دل اُوتھے دیئیے جتھے اگلا قدر وی جانے
ساڈھیاں عمراں توں وی وڈی عمر وے تیری
ہالے نا وس وے کالیا ـ
عمراں لنگھیاں بپھاں پار
پُھلاں دے رنگ کالے؛ سرخ گلاباں دے موسم وچ
ہالے نا وس وے کالیا
بابا غلام فریدؒ
